Inleiding

In 2004 schreven we het boek ‘Het blijven toch je ouders, ervaringsverhalen van kinderen van verslaafde ouders’. De reacties die we in al die jaren op het boek hebben gekregen waren hartverwarmend. Sommige jongeren die hun verhaal in het boek hebben gedeeld leenden het boek uit aan vrienden zodat zij hun verhaal konden lezen. Het is prettig als je verhaal opgeschreven staat en je niet alles weer onder woorden hoeft te brengen aan vrienden. We kregen reacties van lezers die zelf opgroeiden met een verslaafde vader of moeder zoals: ‘het boek heeft een speciaal plekje gekregen in mijn kamer’ en ‘de verhalen waren herkenbaar maar ook heel confronterend’.  Vanuit hulpverlener en docenten kregen we de reactie dat ze het boek veelvuldig uitleenden aan hun cliënten en leerlingen / studenten. Het boek is in de verslavingszorg gebruikt bij gespreksgroepen voor partners van verslaafde mensen. Door de verhalen van deze jongeren te lezen begrepen zij het proces die jongeren doormaakten veel beter. Tot slot kregen we vanuit studenten Sociaal Pedagogische Hulpverlening en Maatschappelijk Werk en Dienstverlening vaak de reactie ‘ik heb nu veel meer oog voor de positie van kinderen in een gezin’.

Na tien jaar hebben we de draad weer opgepakt. Het blijven toch je ouders verwijst naar het begrip loyaliteit, je verbonden voelen met mensen. De balans zoeken tussen het zorgen voor je ouders en het zorgen voor jezelf bleek een moeilijke opgave in de interviews die we hielden in 2003. De jongeren zijn momenteel tussen de 22 en 30 jaar oud dus we waren benieuwd of ze de balans hebben gevonden tussen de zorg voor hun ouder en hun eigen ik. Is het de jongeren gelukt om zichzelf te vinden en te zijn wie ze zijn?

We hebben geprobeerd alle jongeren weer op te zoeken. Vele jongeren konden we, jammer genoeg, niet opsporen. Twee jongeren wilden niet nog een keer hun verhaal delen omdat het hen goed ging en ze hun blik op de toekomst wilden richten. Ze vonden het vervolgboek wel een goed initiatief. Uiteindelijk publiceren we vier ervaringsverhalen van ‘kinderen van verslaafde ouders’, drie jongeren uit het boek uit 2003 en een volwassen vrouw. De broer en zus die we geïnterviewd hebben voor dit vervolgboek gaven aan dat hun moeder ook wel geïnterviewd wilde worden. Het leverde hiermee een prachtig gezinsportret op.

Daarnaast hebben twee toenmalige studenten van de Academie Mens en Maatschappij van Saxion, Alieke Beld en Melanie Stomp een literatuurstudie gedaan naar identiteit en loyaliteit. Zij hebben aanvullend zeven professionals geïnterviewd. Op basis van alle interviews en een literatuurstudie geven we in het visiedocument de lezer meer inzicht te geven in de identiteits- en de loyaliteitsontwikkeling van kinderen van verslaafde ouders (ongeacht hun leeftijd).

De publicatie sluit af met schrijfopdrachten voor mensen die opgroeiden met een verslaafde vader en/of moeder. Middels de opdrachten willen we hen stimuleren hun eigen ervaringsverhaal op te schrijven.

Wij willen hierbij onze grote dank uitspreken aan alle geïnterviewden die hun verhaal aan ons hebben toevertrouwd. Zij hebben ons een inkijkje gegeven in de band die ze hebben met de diverse mensen om hen heen. U leest hoe ze uitgegroeid zijn tot de persoon die ze nu zijn: zichzelf. Jacqueline, Richard, Wilma, Sammy en Alice heel erg bedankt!

Onze gedachten gaan uit naar Tamara. Zij heeft haar verhaal gedaan in ons boek uit 2004 en is inmiddels overleden. Deze publicatie willen we opdragen aan haar.

Monique Engelbertink, Rianca den Ouden, Irene Engelbertink, Alieke Beld en Melanie Stomp.

P.S. Hierbij een oproep aan alle jongeren uit boek 1 en alle Bekende Nederlanders die als kind van verslaafde ouder zijn opgegroeid. Indien jullie je verhaal willen delen met ons dan voegen wij jullie graag toe aan dit vervolgboek. Neem contact op via het formulier.